[vc_row][vc_column][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/4″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”40×40″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2016/02/logo.png”][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”3/4″][vc_column_text]
Dames RTC weekend België
[/vc_column_text][/vc_column_inner][/vc_row_inner][vc_column_text]13 RTC-vrouwen en een Weekend Ardennen
Het is vrijdag ochtend 10 juli 2020 en dat betekent voor 13 RTC-vrouwen een weekend los van huis. Een heel weekend lang géén huis boenen, géén wassen draaien, géén snotneuzen poetsen, géén boodschappen doen, niet stofzuigen, géén billen afvegen, géén hond uitlaten, géén……
Het is 09.15 uur de voordeur gaat met een klap dicht, er wordt nog even gezwaaid naar het thuisfront. Het gaspedaal wordt flink ingetrapt, de volumeknop staat voluit en er wordt hard meegezongen met het nummer van Demi Lovato, “Let it go”. De stemming zit erin!
Met een bus vol racefietsen, proviand en toiletpapier en 4 auto’s overladen met sportieve vrouwen wordt de GPS ingesteld op de bestemming Lieriex in België. Stipt 10.00 uur zwaaien de RTC-vrouwen vanaf het verzamelpunt de Lekdijk alle Kune Kune varkens, schapen, kippen, poezen en mannelijke- en vrouwelijke paspoppen, (ietwat vreemde verschijning op het erf), uit. Gelukkig hebben we een weekend lang de tijd om de ontknoping achter die vreemde verschijning te onderzoeken. Welk vreemd vlees die daar woont nemen we mee in de kuip?
Als snel vervagen de paspoppen en zien we de teller staan op 260 km te gaan. YES, we go!
Nog niet helemaal controle loos worden voorzichtig de eerste vragen in de auto gesteld; heb ik alles wel bij me? Ik heb mijn paspoort niet mee, ik ben mijn billen crème vergeten, heb jij wél een lunchpakket meegenomen voor onderweg? Oh, mijn oordoppen liggen nog thuis……..,…….. het nummer van zojuist nog nagalmend in mijn hoofd, ”let it go”. We laten alles los en gaan genieten van het leuke gezelschap in de auto.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text]Het verslag van alle gesprekken in de auto varieert van de keuze welke fietssetje doe ik straks aan, aantal paar schoenen, leeftijd, ouderdom pijntjes, wanneer kan ik plassen tot zelfs af en toe een stilte. Na 1,5 uur rijden zagen we elkaar op de niet afgesproken plek net voor de grens van België. Hoe kan het ook anders met 13 kakelende vrouwen die vlak voor vertrek nog even te horen kregen waar de gezamenlijke koffie stop is. Dit ging bij menigeen dan ook het ene oor in en het andere oor uit. Toch zijn vrouwen altijd weer in staat om met veel humor een misverstand bij te stellen. De eerste gezellige toon is gezet.
Rond 13.30 uur arriveren we op ons Belgische stekkie wat ons direct deed denken aan het Chateau van de Meilandjes. Een “elektrisch” openslaand hek met een ronde oprijlaan, een prachtige work-out op het gladgeschoren gazon, een zacht krakend looppad welke ons leidt naar de entree van het landhuis. Nummer 1955 zal niemand meer vergeten. Nee, het is niet het geboorte jaar van Dineke, ook niet het jaartal van de bus van Bea. Gelukkig weten we hoe we de gietijzeren deur kunnen openen.
[/vc_column_text][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”400×400″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/07/Dames-weekend-2020.jpg”][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Een ietwat muffe lucht doordrinkt onze longen als we de gietijzeren deur van ons landhuis openen wetende dat wij hier over 3 dagen onze eigen zweet geur hebben achtergelaten. Wat direct zichtbaar is bij het binnentreden zijn de la salle á manger met zijn lange hardhouten tafel, de bibliotheek met fiets tijdschriften, de opkamer met gezellige zitjes en wanneer je je ogen tot een spleetje knijpt lijkt het bijna of de keuken van marmer is. Een ruimte waar we met gemak op 1,5 meter afstand van elkaar af kunnen zitten, immers de opkamer, het keukenblad, de houten tafel en de bibliotheek bieden allen ruimte voor 3 personen of voor 4 personen? Zal ons benieuwen in welke ruimte ieder vanavond gaat eten.
Met veel te veel bagage en ballast op de schouder strompelen we tree voor tree naar boven en treffen daar over 2 verdiepingen 8 kamers aan met bijna op elke kamer een douch en kaptafel. Zonder discussie vullen de kamers zich met dames en valt de bagage van de schouder met een plof op de grond. De bedden worden opgemaakt en snel volgt er een opsporing naar het kussensloop van Eline. Stellig overtuigd dat ze deze in haar tas had gedaan vindt ze na herhaaldelijk uitpakken van haar tas deze echter niet. Helaas, haar kussen werd een mix van een trui, joggingbroek omgeven door een handdoek.
Aan de overkant van de gang wordt een kamer ordentelijk ingericht. Maar bij het zien van de dekbedden gaat er een twijfel door ons heen of Loes haar kinderjaren wel goed heeft afgesloten. Een dekbed van sesamstraat of was het Nijntje moet haar vanavond een veilig gevoel geven.
[/vc_column_text][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text]Na een uurtje werd er beneden een signaal gegeven en werden alle vrouwen tot de orde geroepen om zich te verzamelen in de tuin. Met serieuze blikken stonden de vrouwen in hun strakke fietspakkie hoogst gespannen te luisteren naar wat Bea voor route in petto had.
Met een verkenningstocht van 37 km met 550 hm wordt het spits afgebeten. (Wat betekent hm Nathalie?). Bea weet het ook altijd weer goed op te bouwen. Een lichte zucht van verlichting worden er 3 (of was het nu 4) groepen gemaakt en vertrekt om 14 uur de eerste groep vanuit Lierneux richting Vielsalm. Een mooie ronde door het prachtige landschap van de Belgische Ardennen. Stevige klimmetjes met soms 142 hm verschil worden afgewisseld met snelheden van 58 km per uur. Wat een inspanning en wat een adrenaline giert er op zo’n tocht door je lijf. Het klimmen wordt op ieders tempo in gang gezet en Bea zien we regelmatig even weer naar beneden racen om de laatsten in de rij aan te moedigen en te voorzien van goede tips. Vanavond even stiekem kijken op Strava hoeveel hm die Bea heeft gefietst.
In de buurt van Vielsalm stopt er een groep en geniet even van een energie reepje en een bidon gevuld met water en een schepje zout. Tijdens de clinics van Bea hebben we geleerd dat voeding onderweg belangrijk is wanneer je langer dan 1 uur fietst en ieder uur een bidon van 750ml moet drinken. Wanneer je een halve theelepel zout toevoegt aan het water, wordt het water sneller opgenomen. En nog belangrijker, je lichaam kan er meer mee omdat het niet linea recta naar je blaas gaat. Dat is voor ons vrouwen prettig dat je niet om de haverklap van je fiets af de struiken in moet. Waarschijnlijk heeft Jeanine dié clinic net gemist. Haar lukt het om tijdens een tocht van 2.15 uur wel 7 keer uit de kleren te gaan om te plassen. Nee, hier heeft zij geen struik voor nodig, elk plekje op of net naast de weg is goed. België is zeker een rivier rijker geworden na dit weekend.[/vc_column_text][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”400×400″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/07/Dames-weekend-3.png.jpg”][/vc_column_inner][/vc_row_inner][vc_column_text]Tegen 16 uur kwamen alle vrouwen voldaan en moegestreden van de eerste hm weer aan op hun landschap. Oh nee, daar fietst een groepje vrouwen iets te ver door. Het landhuis ligt ook zo prachtig verscholen achter een muur van kleurrijke begroeiing. Het duurde niet lang of ook die groep vleide zich neer op het gras. De temperatuur was aangenaam en de sterke verhalen en ervaringen werden met elkaar uitgewisseld. Astrid vond het een leuke opwarmer, maar had nog graag 25 km willen doorfietsen. Misschien kan ze vanavond nog even fietsen naar Vielsalm, de terrasjes zagen er daar aantrekkelijk en vrolijk uit. Het viel haar zelfs op dat het beeld voor het terras van “Le Cabanon” een mondkapje droeg.
Twee heuse kokkinnen Monique en Dineke gingen om 18 uur de keuken in en hadden na 1 uur hard werken een diner op tafel geschoven waar restaurant “de Engel” in Wijk nog een puntje aan kan zuigen. Een vegetarisch gerecht met veel groenten als courgette, champignons, aubergines en….,gemengd met curry en andere verborgen verse kruiden. Een heerlijke salade bedekte het geheel.
Stop 13 vrouwen in een huis zonder taak en zie wat er gebeurt. Na het eten stonden er in een mum van tijd 4 vrouwen in de keuken en werd door andere vrouwen afgeruimd en gezelligheid gecreëerd voor het avondprogramma. De vaatwasser was niet gewend om 13 borden, 13 messen, 13 vorken, 13 lepels, 13 kopjes en nog meer te kunnen dragen. Het gevolg was dat het hele apparaat naar voren schoot en Loes, onze heldin die ervoor heeft gezorgd dat we de borg in zijn geheel terug hebben gekregen, haar lichaam opofferde. Zij ving de hele inhoud met 2 krachtige gespierde armen op. De vrouwen erom stonden versteld van haar kracht, haar snelle reactie en haar opoffering was een applaus waard.
Na het eten was het even wennen om ineens naast elkaar te zitten in plaats van naast elkaar te fietsen. Minimaal de helft kent elkaar alleen maar van het fietsen en wist dan ook even niet wie ernaast wie zat aan tafel. De fietskleding was immers gewisseld voor een spijkerbroek of joggingbroek. Een korte nieuwe voorstel ronde was nodig.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”400×400″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/07/Dames-weekend-4.png.jpg”][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text]Fietsen is toch een soort van inwendige strijd met je zelf maar voor anderen ook een stille competitie met de ander. “Kan ik net iets eerder de top bereiken, is mijn gemiddelde net iets snellen dan de ander?” De stille fiets competitie veranderde in de avond met felle spelletjes zoals Hallie Gallie, een kaarten spel en tafeltennis. Ilse had een tas vol leuke spelletjes meegenomen en dit zorgde voor hilarische momenten en er werd enorm veel gelachen. De bel van Hallie Gallie moest het bijna ontgelden en helaas Monique haar arm reikte ieder keer net te laat de bel. Haar spelletjes duurde dan ook niet zo lang en haar excuus was dat ze hierdoor ook niet goed de spelregels kon leren om ook eens te kunnen winnen. Jammer Monique, maar leeftijd gaat ook bij spelletjes een rol spelen. Snelheid en reactievermogen vertragen naarmate je ouder wordt. Zelfs Loes die bijna de jongste was van de spelers had hier ook al last van. Ilse had al wekenlang voor het weekend geoefend met haar kinderen en je zag dan ook de grote voorsprong aan het einde van ieder spel. Glorieus won zij ieder spel en vol trots vertelde ze dat ook haar kinderen nooit van haar hadden gewonnen. Ja, dit gaf natuurlijk weer stof tot gesprek, want moet je kinderen ook wél eens LATEN winnen of is het juist goed dat ze ook leren om met verliezen om te gaan. Menigeen koos voor een midden weg en we opperde Ilse hier toch nog eens goed over na te denken.[/vc_column_text][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Achter het Hallie Gallie spel werd op de prachtige hardhouten eettafel plaats gemaakt voor een tafeltennis spel. Nathalie overtrof zichzelf met haar returns en voelde dat ook deze sport in haar lijf zat. Een boven voorhandse return overtrof zelfs de slag van Bettine Vriesekoop die met haar 14 Nederlandse titels en 12 Europese titels de beste Nederlandse tafeltennis speelster was in de jaren ’80.
Toen de avond voor Bea om 23.30 uur eigenlijk pas begon kropen de andere vrouwen moe en voldaan hun bed in. Waar de één een nacht van 8 uur slaap kon vatten had de ander krap 1 uur een oog dicht gedaan met het tellen van wat schapen. Volgend jaar neemt Bea dan ook haar schapen mee, zodat die vrouwen zich met deze zachte dieren de nacht nuttig kunnen maken door hun vacht te scheren.
De avond ervoor had een aantal vrouwen Bea kunnen overtuigen dat 8 uur wel heel vroeg was om te ontbijten en dat het koken en bakken van de eieren toch ook veel tijd nodig had. Oké, om 8.30 uur kon dan ook het grootste deel van de groep uitslapen, terwijl Tanja en Eline al om 8 uur de taken van het koken en bakken van de eieren uitwisselden. Na lang koken en bakken en de vele verschillende manieren van koken en bakken die zij met elkaar uitwisseleden kwamen zij erachter dat zij niet samen een B&B zouden moeten beginnen. Althans niet samen in de keuken.
Het leuke van een weekend is dat huishoudelijke taken zich automatisch gaan verdelen en dat die taken dan ook niet meer worden uitgevoerd door anderen. Zo ook het koffie zetten. Alleen Astrid kon dit als geen ander en wist al na één keer de juiste verhouding koffie en water te hebben gevonden. Met opgeklopte warme melk, schapenmelk?, kwam Bea steeds langs met een romig laagje schuim. We moesten ons zelfs nog haasten om rond 10 uur op de fiets te zitten. De kanariegele RTC-pakjes had iedereen aan en voordat we vertrokken werd een mooie groepsfoto gemaakt. Helaas lukte het net niet om de 1,5 meter afstand tijdens het fotograferen te handhaven. Na menig foto te hebben genomen uit alle hoeken van de tuin konden we om 10.30 uur vertrekken. Bea had zich al weken beziggehouden met het voorbereiden van de fietstochten. We konden uit 12 verschillende tochten een keus maken. Alle tochten waren door haar zorgvuldig eigenhandig uitgewerkt m.b.v. het programma Ride with GPS. 12 ritten in een weekend? Benieuwd hoe ze dit wil doen. We zullen volgend jaar zeker terug moeten komen.
Unaniem was de avond ervoor gekozen voor de Eddie Merkx Route. Een route van bijna 60 km met 1100 hm en 5 keer een col. Even een uitleg voor Nathalie: een col is niet alleen een hoge boord aan een trui, maar ook een hooggelegen bergpas. Voor elke fietser is het klimmen over een col een pittige inspanning, maar slechts weinigen is het gegeven een col als een engel te ‘effleureren’. Voor Aukje is dit een gegeven, want zonder uit balans te raken en zonder maar één teen op de grond te zetten trotseerde zij de helling van 21% toen zij de Eddie Merkx col beklom. Een prestatie welke, naast Bea en Marjanne, geen van de andere vrouwen was gelukt zonder af te stappen.
[/vc_column_text][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text]Tammy had een andere ervaring onderweg en wist een keer zo laag en schuin te fietsen dat ze even het
gras kon ruiken en bloemen kon plukken. Een souvenir aan het landschap van de Belgische Ardennen werd achtergelaten. Opgelucht en vol energie trapte Tammy weer door en beklom alle 5 de cols. Een goede tip van Tammy als je nog met één been in het huisje van Center Parcs sta.
Tegen 16 uur waren alle 13 vrouwen ongedeerd en een mega ervaring rijker terug. Dit werd niet gevierd met een 0,0% biertje, maar met 1 van de 6 flessen rosé die Tanja de avond ervoor al in de koelkast had klaargezet. Het goddelijke vocht werd gedronken als water en verdampte al voordat het de mond binnen kwam. De flessen vlogen er dan ook doorheen. Een aantal dames kon het niet laten nog even een balletje volleybal te spelen en een aantal andere dames sprong nog even mee op de muziek die uit de bijna 2 meter hoge box kwam. Deze vrouwen zijn niet stuk te krijgen. Hoe actief zal de rest van de avond nog gaan verlopen het is immers de laatste avond en dat betekent bonte avond…..
[/vc_column_text][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”400×400″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/07/Dames-weekend-5.png.jpg”][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Opnieuw werd er heerlijk gekookt dit keer door Marianne en Madelon die 2 verschillende soorten pasta’s hadden gemaakt. Smullen was het en hard nodig na het fietsen van 5 cols. De koolhydraten moesten even aangevuld worden. Het afruimen verliep net als de andere avond vlekkeloos. Astrid probeerde iedere keer even op te staan om na het eten een vuil bord in de keuken te brengen en zag helaas telkens iemand iets eerder opstaan. Hierdoor was het nodig dat zij stilletjes moest toezien hoe de anderen zich uit de naad werkten om alles weer spik en span te krijgen. Een aantal vrouwen zag dat het een bewuste tactiek was om zodoende niet te hoeven opruimen en schoonmaken. Maar zodra de keuken schoon was pakte Astrid haar koffie taak weer op en opnieuw werd er een heerlijke koffie geschonken.
Wat er toen gebeurde overtrof het hele weekend…! Tussen de vrouwen bevond zich iemand die een aantal jaren geleden mee had gedaan met het programma; “heel Holland bakt”, en op een toefje slagroom na net niet de tv-uitzending had gehaald. Ilse, onze heuse taarten bakster, kwam met 4 originele mega lekkere eigengebakken taarten. Deze had ze met veel zorg thuis gemaakt en voorzichtig meegenomen in een originele taarten doos met 2 verdiepingen. Deze taarten overtroffen onze smaakpapillen en smaakten tongstrelend lekker. Ja de lekkere toon is gezet, we kijken nu al uit naar volgend jaar wat Ilse gaat bakken.
Na het eten van al deze lekkere taarten werd het “levend Bingo” gespeeld. Er werden 3 groepen gemaakt. Het was erg lastig om de 12 tellende vrouwen goed in te delen in 3 groepen. Dit moest dan ook tot 4x toe opnieuw geteld worden. Ja, de organisatoren van dit spel checken liever alles 4 keer extra om te voorkomen dat er vals gespeeld gaat worden. Zo ook de strenge regels van het spel die uiterst zorgvuldig werden uitgelegd. Tanja, de presentator van het “levend Bingo”, de Leontien van Lingo, had tijdens het spel alles goed in de smiezen. Geen woord kon worden vervangen en Tanja was in geen mogelijkheid om te praten. Power link of was het nu power bank, de BH die onder een t shirt werd uitgedaan, een wiel die van een fiets werd afgedaan, ruzie maken om een fietspomp, de string werd nog net niet uitgetrokken, het woord mes wat nog wel even in het spel werd vervangen voor een lepel (bang dat er anders slachtoffers zouden vallen) en bij het noemen van het ena laatste getal werd groep 2 met hun zogenaamde graspolletje zonder wortels eerste. Zij ontvingen uit handen van de organisatie een grote bokaal met lekkers.
Bea werd in het zonnetje gezet met een lied waarin zij werd bedankt voor het fantastische georganiseerde weekend, haar tomeloze energie en enthousiasme. Als dank kreeg zij een welness bon waarbij het voor haar de uitdaging is om zonder zadel tussen haar benen zich probeert te ontspannen van de warme sauna’s en de massage.
[/vc_column_text][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”300×300″ alignment=”center” onclick=”link_image” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/07/Bea-Winters🇳🇱.png”][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text]Om 23 uur mocht de grote box er eindelijk aan geloven. De bonte avond was in volle gang. Foute nummers werden afgewisseld met Gabber muziek. Bij het horen van deze hakkerige muziek waren Aukje en Madelon niet meer te stoppen. De andere zwabbers stonden adembenemend te kijken naar het snelle ritme van 150-220 bpm (beats per minute) waarmee de voeten van Aukje en Madelon te keer gingen. Onvoorstelbaar… wat een energie zat er nog in hun lijf. Na 28 minuten en 15 seconde kwam een einde aan de geweldige bonte avond. Voor volgend jaar worden er al nieuwe plannen gesmeed en zal de bonte avond zijn tijd zeker overtreffen. Om 00.00 uur lag iedereen op een oor, tenminste Bea en Eline hebben de klok ieder uur horen slaan en zullen volgend jaar kiezen om ook ’s nachts een tochtje te fietsen. Op de paklijst zal voor hen verlichting komen te staan. [/vc_column_text][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Dag 3, de laatste dag, was een keuze dag. MTB-en over grillige paden en woeste rivieren of een pittige afsluitende racefiets tocht. 6 vrouwen kozen voor de MTB tocht en de rest had de smaak volledig te pakken en kozen voor de racefiets. De MTB tocht verliep over bergen en dalen, rivieren en bruggetjes, langs gespierde koeien en prachtige vergezichten. Wat was het machtig mooi te ervaren hoe afzien bergop met stenen, boomstronken en takken werd afgewisseld met diepe dalingen over rosten, rivieren en haarscherpe bochten. Madelon gaf aan gelukkig altijd pas na afloop van het fietsen te kunnen genieten van de tocht. Met natte voeten en bezwete lijven kwamen MTB’ers en racefietsers nagenoeg hetzelfde tijdstip aan bij het landhuis. De hm van de MTB tocht waren niet min. Bea had deze dames een verrassing beloofd……, i.p.v. 600 hm had de tocht 830 hm. Zo ook de racefietsers hadden opnieuw een verbluffend hm resultaat laten zien.
Rond 16 uur reden we met gespierde benen, een hoop energie en een voldaan gevoel gelukkig heelhuids terug naar huis. De inschrijving voor de 2de Ardennen editie is alweer geopend en de inschrijvingen lopen al binnen.
[/vc_column_text][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][/vc_row][vc_column width=”1/2″][/vc_column][vc_row][vc_column][vc_text_separator title=”MET DANK AAN” color=”sky” border_width=”4″][vc_column_text]
[/vc_column_text][vc_single_image source=”external_link” alignment=”center” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2020/04/sponsoren.png”][vc_single_image source=”external_link” external_img_size=”50×50″ alignment=”center” custom_src=”http://www.rtcduurstede.nl/wp-content/uploads/2016/02/logo.png”][vc_separator color=”black” style=”shadow” border_width=”4″][/vc_column][/vc_row]