“Waarom slapen als je ook kan fietsen in de nacht” oftewel weer een epische tocht van clubgenoten Arjon van Es en Matthijs Oudshoorn. Zaterdagnacht doorhalen door van Maastricht naar Wijk te fietsen: 270 km, 10 uur in het zadel. Een kort interview met Arjon.
Van wie komt zo’n nettergek idee, Arjon?
“Matthijs! Die is überhaupt wel van gekke en uitdagende dingen op de fiets, maar dit is ontstaan vanuit z’n avond- en nachtritten woon-werkverkeer. Je ziet wel YouTube-filmpjes hoe cool dat kan zijn. we hadden dat oorspronkelijk geplaand voor een heerlijke zoele zomernacht in juni bijvoorbeeld, maar werd dus uiteindelijk november. Geweldig idee, door tijdstip nog groter uitdaging, haha. Aanvankelijk was aantal deelnemers ook groter, wij bleven over als super wappies.”
Hoe was het?
“Feitelijk, met de trein naar Maastricht, vervolgens vanaf 22.30 uur een rondje Limburgs Heuvelland (ca 60 km met alle monumentale klimmetjes als Camerig, Keutenberg, Cauberg) en vervolgens noordwaarts. Dat rijden in nachtelijk Limburg is trouwens compleet anders; je hebt maar beperkt zicht, kunt de bochten niet doorkijken en geen risico’s nemen in de afdalingen. Naast wat verkeer heb je ook rekening te houden met allerlei overstekende dieren. Maar gaaf om zo even 60 km echt warm te draaien.”
De nacht doorfietsen, hoe is dat?
“Matthijs is het gewend (woon-werk), voor mij was het pittig en af en toe echt hel. Die 200 km naar huis lijken makkelijk, maar vielen mij zwaar; zo reden we in België zo’n 20 km alleen maar langs een kanaal. Dat was zwaar; je lichaam protesteert, wil eigenlijk wat anders. Gewoon slapen. Dus wakker blijven, blijven draaien; daarnaast was het met 3 graden best koud. Een donzen jackje was mijn lifesaver.” Het is steeds alert zijn en blijven, voor wegdek, nachtelijk verkeer en dieren; zo stak er een das vlak voor ons over. Wat tegenviel was dat er nergens op het hele traject iets warms – een kop koffie o.i.d. – te krijgen was. Alles is gesloten; om 7.30 uur hadden we onze 1e stop in Nijmegen bij een vroeg open tankstation. Onderweg verwachtten we veel van Eindhoven, maar enigste wat je daar trof was dronken uitgaanspubliek wat letterlijk de kroeg was uitgevallen en op straat bivakkeerde. Maar iets warms, ho maar. Na de verdiende koffiestop via Rhenen naar Wijk; zondagochtend om 10.00 uur waren we weer ingeklokt.
Moe, maar voldaan; wat een belevenis!!”
Speciale voorbereiding?
Verlichting natuurlijk, voldoende kracht en voldoende batterijcapaciteit. En kleding, je moet op alles voorbereid zijn> Dat dons jackje was echt mijn redding; zonder dat weet ik niet of ik het zo gered had, haha. We hadden om te weten wat het is een proefrit in de vorm van Rondje Soesterduinen gedaan. Zo ervaar je dat je zicht beperkt is en je nog veel alerter moet zijn als anders.
En nog eens een nachtje doorhalen?
Oh zeker, volgend jaar! Meer richting de langste dag, warmer, langer licht en daardoor zie je meer van waar je rijdt. En daardoor hopelijk met meer gekkies dan wij tweeën. Op dit moment durf ik wel te zeggen: de zwaarste uitdaging tot nu toe. Een flink aantal keren gedacht: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen!
